“Στην Ελλάδα της
κρίσης γεννήθηκε ο νεοναζισμός,
ήρθαν τα καθαρά χέρια, να προσωποποιήσουν
το θυμό μας, να στοχοποιήσουν το μίσος
που αποκτήσαμε μέσα μας, χάνοντας
καταρχήν τις δουλειές μας, ύστερα τα
προς το ζειν, την αξιοπρέπειά μας......Πώς
όμως πολεμάμε τα «καθαρά χέρια»; Ναι,
εγώ που δεν ασκώ εξουσία θα μιλήσω στις
παρέες μου, θα πω ότι το φασισμό το νικάς
πρώτα μέσα σου. Και συ που ασκείς εξουσία;
Την άλλη μέρα θα διορίσεις τον Λιντζέρη,
την Καϊλή, τον Παπαθανασίου, τη Μεσσηνία
όλη, σε θέσεις ευθύνης. Και γω; Θα σκύψω
το κεφάλι στις επόμενες ερωτήσεις φίλων
ή γνωστών. Και συ; Θα αναρωτιέσαι τάχα
μ΄ γιατί θεριεύει ο φασισμός...”
Στην Ελλάδα της κρίσης,
ποδοσφαιροποιήσαμε αυτοδιοικητικές
και ευρωεκλογές, γεμίσαμε τα παγκάρια
με αθλητές, ηθοποιούς, τραγουδιστές,
δημοσιογράφους και γενικότερα όσους
γνωστούς στο ευρύ κοινό, ακόμη και αν
δε γνωρίζουν τα στοιχειώδη.
Στην Ελλάδα της κρίσης,
ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφάσισε να κάνει
κόμμα! Αγανάκτησε με τους νυν; Δικαίως.
Όμως κόμμα με τον ίδιο επικεφαλής; Και
κανείς δεν αναρωτιέται πως αν ο ίδιος
άνθρωπος έκανε κόμμα πριν την κρίση, θα
μας φαινόταν τουλάχιστον αστείο.
Στην Ελλάδα της κρίσης,
ο ΣΥΡΙΖΑ πενταπλασίασε τα ποσοστά του
με ύβρεις, γιαούρτια και το σκίσιμο του
μνημονίου.
Στην Ελλάδα της κρίσης
κάνει κόμμα ο Καμμένος και εκπροσωπεί
κάθε συνωμοσιολόγο που ψάχνει να βρει
ποιο νεφελίμ φταίει και έφτασε η Ελλάδα
εδώ.
Στην Ελλάδα της κρίσης
ο Σαμαράς κυβερνά με εντολές που
παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες και ο
Βενιζέλος ξεκληρίζει έναν ολόκληρο
δημοκρατικό χώρο για να σώσει τον εαυτό
του.
Στη συνέχεια ολόκληρο το άρθρο